Byłam parę tygodni temu w szpitalu na SOR późnym wieczorem (ok. 22). Na izbę przyjęć, od strony szpitala, przyszedł starszy mężczyzna, tak na oko jakieś 75-80 lat. Nie wiem czy został wypisany z oddziału (o tej porze?), może miał robione jakieś badania, a może była to osoba, której udzielono pomocy na SOR. Ten mężczyzna zapytał panią pielęgniarkę czy mogłaby zadzwonić po jego syna, żeby go odebrał. Najpierw pani przez 5 minut (!) ustalała z panem czy numer syna jest z TP. Potem podeszła do bezpłatnego aparatu i wystukała chyba kod centrali, z której miano połączyć z numerem syna - bez słowa podała mężczyźnie słuchawkę. Starszy pan, nie wiem czy nie słyszał nikogo po drugiej stronie, próbował parę razy mówić, ale chyba nic z tego nie wyszło. Wrócił więc do pani pielęgniarki i poprosił znowu. Pani odpowiedziała, że nie może zadzwonić i kropka. Zawołałam tego pana (leżałam na noszach) poprosiłam o numer do syna, zadzwoniłam, powiedziałam synowi, żeby przyjechał po ojca do szpitala i tyle. Raptem jakieś 40 sekund, no, może 60. Koszt tego połączenia jakieś 0,30 zł. Ja wiem, że jakby tak każdemu musiały dzwonić, każdy by prosił...ale nie każdy jest starszą osobą, z którą niejednokrotnie jest problem się dogadać, porozumieć. Niekiedy się nie da zadzwonić, a niekiedy się da (np zapytać czy dzieci odrobiły już lekcje). To tylko tak ku przestrodze. Starsi ludzie nie mają komórek, niektórzy nie mają nawet stacjonarnego telefonu i nie umieją się z nimi obchodzić. Mają problemy ze słuchem itp. A co by było, gdyby ten pan wyszedł w noc i się zagubił...strach pomyśleć.

Napisany przez ~berenika, 27.02.2012 20:45