Po pierwsze - jeśli były rzeczywiście wśród dowództwa AK jakieś nadzieje, że ZSRR pomoże, to niestety musi to świadczyć o braku realizmu: przecież wcześniejsze doświadczenia z realizacji planu "Burza" wyraźnie wskazywały, że Rosjan nie da się traktować jako sojuszników (ja osobiście nigdzie nie spotkałem się z jakimkolwiek dowodem na istnienie takich nadziei śród kadry dowódczej AK). Sytuacja Warszawy i zbliżającej się Armii Czerwonej to nie Paryż i pomoc Amerykanów. Po drugie - plany niemieckie o których piszesz, wówczas już były nierzeczywiste - my dyskutujemy o sytuacji z sierpnia 1944, więc nie powołuj się na wcześniejsze koncepcje. Więc nie da się nic powiedzieć w temacie - czy Warszawa by ocalała czy też nie. I tyle. Po trzecie - brak powstanie w Krakowie (jeśli takowe były) świadczy tylko o realizmie tamtejszych przywódców, nie o tchórzostwie czy słabości. Powstania nie powinno wywoływać się w oparciu o pobożne życzenia, ale twardo trzymając się rzeczywistości: dlatego udało się w 1918 w Wielkopolsce a nie miały szans powstania z 1863 czy 1944. Nie powinno się iść do powstania z hasłem "Po nas choćby potop" - przecież wywołując walki ma się nadzieję na zwycięstwo (pomijając casus powstania w getcie). "gdyby powstanie okazało się sukcesem" - niestety każdy rzetelny historyk musi przyznać, że szans nie miało żadnych. Możemy dyskutować czy musiało wybuchnąć, czy też należało je odwołać, ale nie poruszajmy się w sferze fantastyki - powstanie warszawskie było skazane na porażkę: brak pomocy ze strony aliantów + brak uzbrojenia + przewaga miażdżąca wojsk niemieckich...

Napisany przez ~rabbani, 31.07.2009 20:45