Dokładnie tydzień temu, w środę 3 marca 2004 roku, w chrzanowskim szpitalu zmarł Stanisław Orłowski. Człowiek, który krzewił wiedzę o naszej najbliższej ojczyźnie, Ziemi Trzebińskiej i Chrzanowskiej. Najżarliwszy miłośnik tej Ziemi.
Jeszcze w szpitalu, już bardzo słaby, zabierał swoich gości na przeszklony korytarz na VII piętrze i wręcz nakazywał podziwiać panoramę Trzebini. Objaśniał każdy komin, każdy dach, każdą ścieżkę. A kiedy już sił na wycieczki po szpitalu mu zabrakło, do ostatnich chwil swojego życia pracował nad kolejną książką. Oczywiście o Trzebini! Studiował dostarczane mu przez znajomych dokumenty, porównywał je, sporządzał notatki, analizował wiele już przeprowadzonych wywiadów z różnymi ludźmi, którzy coś dla tej okolicy zrobili. Chciał o nich wszystkich napisać. Nie starczyło sił i czasu...
Stanisław Orłowski – z urodzenia trzebinianin, absolwent Liceum im. Staszica w Chrzanowie – matura 1957 r., polonistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim – 1962, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii i politologii Uniwersytetu Śląskiego – 1987r. Pracował jako dyrektor kilku szkół: Zespołu Szkół Ekonomiczno-Chemicznych w Trzebini, Zbiorczej Szkoły Gminnej w Jerzmanowicach (gdzie wybudował szkołę i Dom Nauczyciela w Przegini), a w latach 1983-1991 – dyrektor Policealnego Studium Zawodowego, Studium Nauczycielskiego i punktu konsultacyjnego krakowskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Młoszowej. W tym czasie dr St. Orłowski przeprowadził kapitalny remont tego zabytkowego obiektu, uratował go przed zniszczeniem.
Od 1991-2001 (z przerwami) pracował jako adiunkt na WSP (obecnie Akademii Pedagogicznej) w Krakowie.
Opublikował następujące pozycje książkowe: „Trzebinia. Zarys dziejów miasta i regionu” (współautor) – 1994, „Rafineria Nafty Trzebinia” – 1996, „Dzieje Sławkowa” (współautor) – 2001, „Dwór Zieleniewskich – wczoraj i dziś” – 2002, „Bank Spółdzielczy” – 2003, „Zespół pałacowo-parkowy na tle dziejów Młoszowej” – 2003. Obecnie pisał podręcznik dla uczniów i nauczycieli do regionalistyki. Dr Orłowski jest również autorem licznych artykułów w czasopismach historycznych i regionalnych, współautorem audycji radiowych i telewizyjnych.
Był wybitną indywidualnością. Warto wspomnieć, że miał fenomenalną pamięć, był prawdziwym erudytą, doskonałym znawcą historii dawniejszej i współczesnej, literatury i języka polskiego. Znał i pamiętał bardzo dużo ludzi, ich koligacje, osobliwe wydarzenia z ich życia. Pamiętał całe roczniki swoich uczniów sprzed wielu lat. Mało tego, interesował się nadal ich losami. Był przyjazny ludziom, serdeczny, uczynny, starał się potrzebującym zawsze, w miarę swoich możliwości, pomagać. Służył im! Potrafił znaleźć wspólny język i z profesorami wyższych uczelni, ale i z prostymi ludźmi, których bardzo szanował.
Odszedł przedwcześnie, w pełni sił twórczych.