Nie był to zwykły wieczór wspominkowy, lecz spotkanie przyjaciół, którzy z sentymentalnym uśmiechem na twarzy wspominali stare, dobre czasy, bo przecież, kiedy oglądamy się za siebie, czasy są zawsze dobre.
O swoich przeżyciach związanych z pochodzącym z Krzeszowic poetą Stanisławem Czyczem opowiadali Adam Macedoński, Leszek Długosz, Andrzej Kołpanowicz. Osiągnięcia literackie zaprezentował Jacek Rozmus, autor książki o Czyczu „W okolicach Arkadii”.
Adam Macedoński wspominał ośmioletni okres, w którym dzielił ze Stanisławem Czyczem pokój na poddaszu w Krakowie przy ulicy Krupniczej 22. To właśnie na owej stancji, którą polecił Macedońskiemu Sławomir Mrożek, doszło do pierwszego spotkania obu artystów. W progu mieszkania przywitał Macedońskiego stek przekleństw i kłęby dymu, wśród których na fotelu wyniesionym z Rotundy siedział „chłopiec o twarzy staruszka”. To połączenie wywarło niezapomniane wrażenie.
- Stanisław Czycz był szczery do bólu, nie uznawał konwenansów, czuł czas i przestrzeń, a jego bezgraniczna szczerość wsparta zadziorną postawą wobec otoczenia stawała się rodzajem samoobrony przed siermiężną rzeczywistością lat 50. – mówił Macedoński
Mieszkanie przy Krupniczej było świadkiem gorących dysput o życiu i sztuce, miejscem, w którym artyści „kolekcjonowali” swoje kobiety. Było też ich jedynym schronieniem. Żyli bardzo skromnie, w stu procentach wypełniając stereotyp młodego, zbuntowanego artysty. Dwie pary spodni i koszula. Latem na poddaszu było gorąco, więc spali nago, w zimie ziąb zmuszał do używania jako opału sprzętów domowych.
O biedzie, z jaką Czycz walczył na co dzień, opowiadał Andrzej Kołpanowicz: - Staszek wstawał rano, parzył herbatę i gotował jajko na twardo. Jajko kroił na pół. Herbata na śniadanie, połówka jajka na obiad, druga na kolację.
Ubóstwo zmuszało do szukania genialnych rozwiązań. Przemieszczanie się pomiędzy Krzeszowicami a Krakowem, było zbyt dużym obciążeniem finansowym. Czycz opracował wymagającą mistrzowskiej precyzji metodę wywabiania z biletów kolejowych daty. - Nad biletem spędzał z igłą pół dnia w pełnym skupieniu, ale przejazd był za darmo – wspomina Kołpanowicz.
- Nie znosił sztuczności, nadętych rozmów, unikał zatłoczonych knajpek i lokali, a jednocześnie potrafił opowiadać z niesamowitą swadą – tak wspominał przyjaciela Leszek Długosz.
Powrócił myślami do wspólnych spacerów i prowadzonych na wzór Sokratesa dysput. Próbując zdefiniować „Czyczowe” podejście do życia i sztuki Jacek Rozmus odniósł postawę Czycza do motta Zbigniewa Herberta: „Być człowiekiem naprawdę, to pisać wiersze”. Gdyby Czycz miał wygłosić swoje kredo, powiedziałby: „Być artystą trzeba... zawsze”.
Spotkaniu towarzyszyło otwarcie wystawy, na której zgromadzono pamiątki po Stanisławie Czyczu: rękopisy, rysunki, zdjęcia, ulubione płyty. Dzięki uprzejmości żony artysty – Barbary Sommer Czycz – organizatorzy mogli zaprezentować sprzęty przywiezione między innymi ze zrujnowanego domu Czycza w Gwoźdźcu. Wystawa będzie czynna przez miesiąc w galerii przy ul. Krakowskiego 30.
Komisarz wystawy Anna Konopka wyraziła nadzieję na zorganizowanie na poddaszu Galerii Krzeszowickiego Ośrodka Kultury stałej ekspozycji poświęconej Stanisławowi Czyczowi.