Zaprosiliśmy do redakcji pięcioro pedagogów, by podjąć próbę ustalenia rzeczy niezwykle trudnej, lecz możliwej: co właściwie znaczy określenie „dobry nauczyciel”?
Skoro władze samorządowe coraz częściej przeprowadzają restrukturyzacje placówek oświatowych w swoich gminach, dobrze by było, aby nie stracić przy tej okazji prawdziwych skarbów, jakimi są nauczyciele z powołania. Mistrzowie zawodu oraz współcześni bohaterowie młodzieży, którzy kształcą i wychowują tak, że stają się wzorcem dla swoich uczniów.
W dyskusji uczestniczyli nauczyciele z I LO w Chrzanowie:

Janusz Makuch (J.M.), dyrektor, nauczyciel dyplomowany (21 lat praktyki)
Renata Misz (R.M.), metodyk języka polskiego, nauczyciel dyplomowany (22 lata praktyki)
Marek Śliwa (M.Ś.), nauczyciel dyplomowany (14 lat praktyki)
Zenon Tobera (Z.T.), nauczyciel emerytowany (43 lata praktyki)
Grzegorz Wiśniewski (G.W.), nauczyciel stażysta

Zalety
W pokojach nauczycielskich siedzi zwykle wielu pedagogów. Jednak wyłącznie o nielicznych z nich koledzy myślą, często z podziwem: „to jest dobry nauczyciel”.
(Z.T.): - Dla mnie, człowieka starej daty, nauczyciel sam musi być przykładem wszystkich cnót, których posiadania wymaga od uczniów. Zatem powinien być osobą merytorycznie i życiowo mądrą. Tylko wtedy zdobędzie w środowisku prawdziwy autorytet.
(R.M.): - Podpisuję się pod tym poglądem, dodając, iż chodzi o mądrość wszechstronną, czyli obejmującą jeszcze i tę zaletę, by potrafić swoją wiedzę, swoje rozumienie świata, przekazać innym.
(J.M.): - Nauczyciel nie musi być omnibusem! Jest wielki wtedy, gdy jest normalny, i po prostu realizuje się w swoim zawodzie, więc praca z młodzieżą daje mu satysfakcję. A przy tym potrafi być partnerem dla młodych ludzi, nie ulegając im jednocześnie.
(M.Ś): - Nauczyciel ma jednak do spełnienia ważną misję rozbudzenia w uczniach potrzeby wiedzy. Dlatego to nie tylko taki sobie zwykły zawód. Tu potrzebna jest jeszcze pasja działania.
(G.W.): - Moim ideałem jest taki nauczyciel, który jednocześnie realizuje się i jako dydaktyk i jako wychowawca. Zatem zachęca oraz przewodzi w poznawaniu wiedzy i w poznawaniu życia.

Wady
Jaką z posiadanych wad, chcieliby państwo usunąć najpierw, bo najbardziej przeszkadza w zbliżaniu się do nauczycielskiego ideału?
(Z.T.): - Brakuje mi śmiałości. Czasem lękam się nazbyt ingerować w życie młodych ludzi.
(R.M.): - Mnie brakuje często cierpliwości. Tymczasem wychowawca musi ją mieć.
(J.M.): - Niestety, bywam niekonsekwentny. Zbyt często ulegam innym, głównie młodzieży.
(M.Ś.): - Wykazuję za mało elastyczności w szkole. I to muszę w sobie zmienić.
(G.W.): - Sam mam zastrzeżenia do tego, że nie potrafię utrzymać na swoich lekcjach odpowiedniego ładu. Tego właśnie najszybciej chcę się nauczyć.

Wspólny mianownik
Gdyby poszukać wspólnego mianownika dla przedstawionych tu określeń ideału nauczyciela, to mówiąc najkrócej: kim on jest przede wszystkim?
(Z.T.): - To człowiek, który aż tak kocha swój zawód, że nigdy w życiu nie zamieniłby go na inny.
(R.M.): - Skoro dobry nauczyciel, mimo wielu codziennych trudności, wykazuje wciąż nieodpartą chęć nauczania, musi być w swoim fachu artystą!
(J.M.): - Uchylam się od odpowiedzi, bo ten wspólny mianownik jest bardzo ogólny. Jakiegoś wyjątkowego dla nauczycieli - nie ma.
(M.Ś.): - Popieram zdanie dyrektora...
(G.W.): - Jest ów ideał nauczycielem najwyżej ocenionym przez... innych nauczycieli.

Wzorzec pedagoga
Skoro ustalenie wspólnego mianownika dla cech dobrego nauczyciela jest takie trudne, może uda się wymienić po trzy najistotniejsze jego zalety.
(Z.T.): - To człowiek pełen inwencji, samodzielny w podejmowaniu decyzji oraz krytyczny wobec samego siebie.
(R.M.): - Wyróżnię cechy osobowości: rzetelność, pogoda ducha, uczciwość.
(J.M.): - Nauczyciel wtedy może być dobry, gdy jest: wolny, szczęśliwy i bogaty.
(M.Ś.): - Pozostanę przy cechach właściwych dla pedagoga: przygotowany merytorycznie, komunikatywny oraz otwarty.
(G.W.): - Też podam, najważniejsze według mnie, przymioty nauczycielskie: bycie indywidualistą, pasjonatem i posiadanie daru wysłuchiwania uczniów.