Surowo oceniał Pan rysunki dzieci i młodzieży zgłoszone na baliński konkurs plastyczny „Moje marzenia”. Dlaczego?
- Od jakiegoś czasu obserwuję niepokojące zjawisko. Przedszkolaki rysują lepiej niż dzieci starsze. Starsze dzieci i młodzież nie umieją malować. Są bezradni. W szkole tracą to nieokreślone „coś”, co stanowi o wartości rysunku czy obrazu. Nie ma w ich pracach prawdy i uczuć. Chcą coś przekazać, ale nie wiedzą jak. Pragną o czymś mówić, ale nie wiedzą o czym. Nie mają się od czego odbić. Słowem - im wyżej, tym gorzej. Im niżej, tym lepiej.
Za co ceni Pan tak bardzo rysunki przedszkolaków?
- Ich prace nie są gadane, ale przeżyte. Tak jak to potrafi przeżywać tylko dziecko. Widać w nich małego człowieka, jego świat i marzenia. Wiele dzieci wspaniale łączy kolory, eksperymentuje z barwami i formą. To cenne.
Co nie podoba się Panu w pracach młodzieży?
- Są zwykle suche i szablonowe. To kopie zobaczonych w mediach obrazów, reklam, sytuacji. Nie ma w nich autentyzmu. A sztuka to jednak dawanie czegoś z siebie, a nie dublowanie. Te prace czuć McDonaldem.
Czyli twórczości gimnazjalistów i licealistów grozi mcdonaldyzacja?
- Tworzymy tak, jak żyjemy. Żyjemy szybko, lecz w sztuce nie można iść na skróty.
Trudno jednak mówić, że tylko media są winne temu, że prace młodzieży są kiepskie.
- Nie bez winy jest system szkolnictwa. Reforma edukacji połączyła plastykę z innymi dziedzinami sztuki. Nie łączy się ognia z wodą. Wyniki są żenujące.
Wielu nauczycieli sztuki nie ma pojęcia, o czym mówią młodzieży.
Nie można wymagać od nauczyciela, by z beztalencia zrobił artystę. Czy sztuki można nauczyć?
- Rola nauczyciela polega tu na wskazaniu pewnych możliwości. Powinien on pchnąć młodego człowieka do przodu. Tymczasem wielu nauczycieli, niestety, stoi w miejscu.