Od początku nie bardzo wiadomo było, kto jest gospodarzem imprezy, bo pojawiających się na miejscu kapel nikt nie witał. Nikt też nie zadbał, by miały gdzie usiąść i przechować swoje „graty” – siłą rzeczy zlokalizowały się, gdzie popadnie. Impreza miała „ruszyć” o 19.00, ale technicy od nagłośnienia długo plątali się w kablach, czego i tak rezultat był... oględnie mówiąc – mizerny. Z głośników lał się łoskot, za to muzycy na scenie nie słyszeli się wzajemnie! „Co jest ?” – zapytaliśmy gościa za konsoletą. „To jest nagłośnienie za trzy stówy” – padła odpowiedź. Jaka płaca, taka praca. Akustyka w „Hadesie”, ze względu na jego betonowe wnętrze jest, eee tam – w ogóle jej nie ma! Są za to światła! Dyskotekowe, które zamiast oświetlać scenę, świeciły w oczy publiczności. Skorzystali na tym muzycy, przynajmniej widzieli, dla kogo grają. Ci zaś, jak pamiętamy „ubaw” mieli od samego początku, ale zagrali rzetelnie. Za kompletną „darmochę” dali z siebie wszystko, w zamian, oprócz wyraźnego zadowolenia publiczności i własnej satysfakcji, nie dostając nawet zwrotu kosztów podróży. Piwo? Nawet szklanki herbaty! Nawet dziękuję od organizatora!
W wyziębionym „Hadesie” tylko publika podgrzewała atmosferę. I tak: najpierw zagrał „Puls”. Pod sceną zapełniło się od razu! Chłopaki ze swym repertuarem, który składał się z „coverów”: „Dżemu”, „Claptona” i „Boba Marley`a”, trafili w gusta publiki. Potem „Peyotl” zaserwował również serię „coverów”, ale na wyższym poziomie technicznym; grali: „Zepellinów”, „Nalepę” oraz kilka własnych kompozycji – perełki. Mimo to koncert stracił nieco na frekwencji pod sceną. Później pod tym względem było już tylko gorzej. Skutecznie wypłoszył stamtąd entuzjastów zabawy następny zespół – „Kayonisqatse”. Sytuacji nie potrafił naprawić grający na niezłym poziomie „Lost Higway” dając na dobranoc sporą dawkę „coverów” „Metallic’y” i „Slayer`a”. Niedobitkom się podobało. I tyle... Skończyło się po północy.