Dobrym odzwierciedleniem tych przemian muzycznych jest działalność amerykańskiego zespołu Skid Row. Zaczynał właśnie jako band glamrockowy czy, jak kto woli, pudelmetalowy. Wtedy właśnie, za sprawą debiutanckiej płyty „Skid Row” z 1989 r., wypłynął na szersze wody. Odpowiedni skład, m.in. niezły gitarzysta Dave „Snake” Sabo i obdarzony świetnym głosem Sebastian Bach, rokował sukces. Wpadające w ucho riffy i partie wokalne wywindowały na szczyty list przebojów takie utwory, jak „Youth Gone Wild”, „18 and Life” czy akustyczna w zwrotkach i mocniejsza w refrenach ballada „I Remember You”. Pudel metal skończył się i Skid Row poszedł na kolejnym albumie „Slave to the Grind” z 1991 r. w stronę hard rocka i trash metalu. Dalej było jednak melodyjnie i przejrzyście, a przy okazji również trochę monumentalnie („Quicksand Jesus”), zadziornie („The Threat” i „Psycho Love”) i southernrockowo („Monkey Business”). W efekcie popularność rosła, owocując supportowaniem na koncertach ówczesnym gigantom rocka – Guns`n`Roses.
W 1995 r. Skid Row wypuścił krążek „Subhuman Race” - pod względem zaawansowania technicznego i oryginalności może nawet lepszy niż dwa poprzednie. Ale w historii tak to już bywa, że przekombinowane granie - podobnie jak mętna filozofia - ginie w mrokach dziejów. Świat zapamiętuje rzeczy klarowne, a w przypadku muzyki chodzi głównie o melodię. Gdyby na „Subhuman Race” znalazło się więcej takich melodyjnych i jednocześnie artystycznie wysublimowanych perełek, jak „Eileen” czy „Into Another”, to z pewnością ta płyta obroniłaby się.
Na składance „40 Seasons: The Best of Skid Row” posłuchacie wybranych, zarejestrowanych na nowo utworów z trzech opisanych albumów tego zespołu, z czasów jego największej popularności.