Zwykły poranek w domu pani Anny zaczyna się od porannej toalety Rafała. Trwa dość długo, bo siostra PCK, która przychodzi każdego ranka, nie tylko myje Rafała. By osoba na stałe przykuta do łóżka nie miała odleżyn, ciało trzeba pielęgnować, smarować, oklepywać. To musi potrwać. Godzina nie wystarcza.

A potem jest śniadanie. Nie takie zwyczajne, lecz podawane w formie płynnej - przez strzykawkę do rurki umieszczonej rurkę umieszczoną w brzuchu. Aplikowane w formie przetartej zupki. Między kolejnymi posiłkami - odżywka. No i jeszcze, w międzyczasie, nie można zapomnieć o dostarczaniu płynów. I tak aż do wieczora. Od 13 lat.

- Niech pani zobaczy, jak dbamy o niego - pani Anna uśmiecha się, z rozczuleniem patrząc na syna.
Mimo kilkunastu lat spędzonych w łóżku, nie ma ani przykurczów kończyn, ani odleżyn dzięki codziennej rehabilitacji.

Pani Anna nie ma pretensji do Boga czy losu za to, co ją spotkało. I jej najmłodszego syna. Wciąż ma nadzieję, że będzie lepiej. Ale też - przyznaje - że dopadają ją chwile zwątpienia. Ma ponad 70 lat. Rafał - 34. A renta Rafała nie wystarcza na jego rehabilitację. Co będzie dalej?

Możesz pomóc Rafałowi, przekazując swój 1% podatku. Wystarczy wypełnić w zeznaniu PIT:
KRS Fundacji Sedeka „Zdążyć z pomocą": 0000338389
Dane obdarowanego: 11171-Grupa OPP - Owczarek Rafał

O historii Rafała możesz przeczytać w aktualnym numerze „Przełomu" 8/2021, elektroniczne wydanie gazety znajdziecie  TUTAJ