Pamiętam dobrotliwy uśmiech babci Misi i stary motor dziadka Stefana, którym czasem mnie przewiózł. Dziadek miał też w pokoju wielką, drewnianą szafę. Trzymał w niej stare fotografie i łakocie. To właśnie jego zapamiętałam najbardziej, bo babcia wcześnie zmarła.

Wystarczy, że na chwilę zamknę oczy i widzę, jak drzemie w fotelu, a ja z kuzynami cichaczem wykradam z tej szafy „kasztanki". Ulubione pomadki dziadka. Czasem nas przeganiał, ale częściej udawał, że nic nie widzi i nic nie słyszy. Uwielbiałam, gdy opowiadał nam różne historie z życia, także te przerażające: o tułaczce podczas wojny czy katastrofie lotniczej, w której zginął jego brat.

To od dziadka dostałam pierwszy magnetofon! Rower chyba też. Pamiętam, że był - jak to się mówi - w gorącej wodzie kąpany. Ciągle się gdzieś spieszył, a wszystko musiało być zrobione na tip-top. W innym przypadku dziadek się denerwował. Kiedyś omal nie przyciął mi nogi drzwiami od malucha, bo zbyt długo gramoliłam się na tylne siedzenie. To były chwile, gdy jako mała dziewczynka trochę się go bałam. Strach szybko jednak mijał, gdy siadałam mu na kolanach, albo gdy częstował mnie kolejnym czekoladowym cukierkiem.

Od tamtej pory upłynęło wiele lat, a ja ciągle za nim tęsknię. Za babcią też. Zostały tylko dobre wspomnienia. Dużo bym dała, by usiąść z nimi przy stole. Napić się gorącej herbaty, oglądać stare zdjęcia i śmiać się beztrosko. Ale czasu nie da się cofnąć. Dziś mogę tylko pójść na cmentarz i zapalić na grobie znicz. Zazdroszczę tym, co mają więcej szczęścia. Niestety wiele osób nie potrafi tego docenić.

Dziś Dzień Babci, jutro święto dziadków. Ileż osób z braku czasu wyśle zdawkową wiadomość SMS albo zadzwoni z życzeniami zamiast złożyć je osobiście? A przecież nic nie zastąpi wspólnie spędzonych chwil. Są bezcenne. Chociaż w to święto warto usiąść, wysłuchać, może nawet przytulić. Nie zapominajmy, że nasi bliscy odchodzą zbyt szybko.