Część emigracji polskiej w Stanach Zjednoczonych na przełomie XIX i XX wieku w wyniku sporów z miejscową hierarchią kościoła katolickiego znalazła się w niezależnych parafiach. Główne ośrodki przyszłego kościoła narodowego pojawiły się w Chicago, Bufallo i Scranton. Zantagonizowane z kościołem rzymskokatolickim i wzajemnie ze sobą wspólnoty, kierowane były początkowo przez Antoniego Kozłowskiego (Chicago), Stefana Kamińskiego (Bufallo) i Franciszka Hodura (Scranton). W roku 1904 Franciszek Hodur zostaje zwierzchnikiem Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego.

Franciszek Hodur urodził się w Żarkach 1 kwietnia 1866 roku. Jego ojciec utrzymywał wielodzietną rodzinę prowadząc warsztat krawiecki. Nie widząc dla siebie przyszłości w Żarkach, które miały wtedy tylko dwuklasową szkołę, Franciszek Hodur kształci się w Krakowie. Najpierw w Gimnazjum św. Anny potem w krakowskim Wyższym Seminarium Duchownym, którego alumni studiowali równocześnie na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Naukę na uniwersytecie ukończył Hodur ,,z najwyższą pochwałą”, nie ukończył natomiast Wyższego Seminarium Duchownego. Przyczyną była przyjaźń z księdzem Stojałowskim, obłożonym ekskomuniką.
Wyposażony tylko w niższe święcenia wyrusza w 1890 roku do Stanów Zjednoczonych. Tam trafia do Seminarium Duchownego w Beatty, gdzie w 1893 roku otrzymuje święcenia kapłańskie z rąk biskupa O`Hary.
Pracę duszpasterską prowadzi kolejno w polskiej parafii w Scranton, następnie tamże w parafii słowackiej, potem znowu w polskiej w Nanticoke. Spory związane z niewłaściwą gospodarką polskich parafii w Ameryce doprowadzają do suspensy (zawieszenia w prawie czynienia posługi kapłańskiej) Hodura a następnie ekskomuniki kierowanej przez niego wspólnoty religijnej.
W miarę rozrostu wpólnot schizmatyckich Franciszek Hodur podejmuje zamysł przyjęcia lekceważonej przedtem sakry biskupiej. Prowadzono w tej sprawie rozmowy z patriarchą ormiańskim, arcybiskupem Cejlonu, a nawet biskupami starokatolickimi w Holandii i Szwajcarii. Otrzymanie sakry biskupiej stało się możliwe dopiero w 1907 roku. Franiszek Hodur otrzymuje ją w Utrechcie. Stosunek biskupa Hodura do katolicyzmu zmienia się po pewnym zbliżeniu związanym z zamiarem przyjęcia sakry na radykalnie negatywny. W 1923 roku wydaje traktat ,,Jedenaście Wielkich Zasad” zawierający ideologię Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego. Wśród głównych różnic doktrynalnych między kościołem katolickim a kościołem narodowym należy wymienić nieuznawanie papieża za głowę kościoła, nieuznawanie wieczystego piekła, wprowadzenie spowiedzi publicznej.
Polski Narodowy Kościół Katolicki oprócz działalności religijnej zajmuje się także dobroczynością i kultywowaniem polskich tradycji w USA. Franciszek Hodur był również wydawcą i redaktorem naczelnym ,,Tygodnika Scrantońskiego”.
W 1953 roku, po śmierci Franciszka Hodura, Kierownictwo Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego w USA i Kanadzie przejmuje Leon Grochowski.
Inicjatorami budowy kościoła-pomnika Franciszka Hodura w Żarkach byli: prezes Polsko Narodowej ,,Spójni” w USA W. Juszkiewicz oraz Pierwszy Biskup PNKK Tadeusz Zieliński. Projektantem kościoła był krakowski architekt Jerzy Bogusławski.
Oprac. na podst. publikacji T. i J. Piątków ,,Starokatolicyzm”, wydawnictwa pamiątkowego PNKK, wiadomości ze strony http://polskokatolicki.pl