Książka Andrésa Barba jest doskonałym, świetnie przetłumaczonym, studium psychologii dziecka. Odkrywa przed nami jego świat, odczucia, które wcale nie są takie, jak nam się wydaje.

Autor ukazuje w jaki sposób dzieci przeżywają żałobę - i jak różnie reagują na tragedię. Jak ukrywają emocje, oszukują nie tyko otoczenie, ale i samych siebie.

"Wielu ludzi myśli, że dziecko, które traci rodziców, przeżywa smutek, rozpacz i bunt. Sądzą, że dziecko to mały dorosły, i przypisują mu to, czego dowiedzieli się o procesie żałoby, jako dorośli ludzie. Barba wie, że dziecko czuje niemożliwy do zniesienia wstyd. Wstyd, bo nic nie masz, jesteś pusty, kto chce, może z tobą zrobić wszystko, nie masz rodziców. Kto ten wstyd udźwignie?" - pisze w posłowiu psychoanalityczka Ewa Modzelewska-Kossowska i myślę, że to najlepsze podsumowanie tej książki.