Jeszcze kilkadziesiąt lat temu Przemszą i Wisłą płynęły ze Śląska i Zagłębia Krakowskiego galary z węglem do stolicy Małopolski. Kopalnie od Mysłowic przez Jaworzno aż do Chełmka budowały urządzenia umożliwiające jego załadunek. Na galary sypał się urobek z jaworznickich kopalń Bory i Piłsudski, a w Chełmku ładowano węgiel z kopalni Piast w Lędzinach.

Z Krakowa puste galary przyciągały zaprzęgi konne, a potem holownik Olza. W drugiej połowie lat trzydziestych ubiegłego wieku pojawił się projekt poprowadzenia nowego kanału węglowego Śląsk - Wisła od Białej Przemszy przez Dolinę Ojcowa rzeką Prądnik do Krakowa. Miało on być rozwiązaniem problemów z mieliznami i wąskimi mostami na już istniejącej drodze wodnej. Kanału nie zbudowano kontynuując w ten sposób tradycję planowania i nierealizowania podobnych inwestycji.

Tworzenie systemu dróg wodnych obejmującego Austro-Węgry rozpoczęto w drugiej połowie XIX wieku. Zaprojektowano wtedy Kanał Galicyjski, przy którym, gdzieś między Oświęcimiem a Krakowem, stworzono by może jakiś mały porcik dla przedsiębiorców z ziemi chrzanowskiej... Rozpoczęto nawet związane z budową kanału prace ziemne w okolicach Zatora, ale wybuch I wojny światowej je przerwał.

W czasie dwudziestolecia międzywojennego planowano stworzyć Kanał Małopolski zaczynający się gdzieś w naszych okolicach a prowadzący aż do Dniestru. Pamiątką po tych i znacznie późniejszych planach jest sześć stopni wodnych między Dworami a Krakowem.

W okresie międzywojennym sprawą budowy kanału węglowego Śląsk - Wisła zainteresował się tygodnik ,,Gość Niedzielny". W numerze 4 ze stycznia 1937 roku zamieszczony został fotoreportaż prezentujący żeglugę na Przemszy i Wiśle. Kilka
z umieszczonych tam fotografii reprodukujemy obok.
(l)

Przełom nr 42 (1164) 22.10.2014