- Przepis na te placki ma na pewno ponad sto lat. Piekła je moja babcia, a ona była z 1892 roku, umarła w 1956 roku
- przypomina sobie Władysława Macuda z KGW w Zagórzu. - Wszyscy wkoło je robili, bo były tanie i ze swoich produktów. Ziemniaki zawsze w domu były, kury też, to i jajko się znalazło. A pokrzyw to rosło pod płotem ile kto chciał.
Co ciekawe, do placków nie dodawało się mąki.
- Utarte ziemniaki wyciskało się, więc masa była sucha. Mąka nie była już potrzebna. Wystarczyło dodać jajko i przyprawy - tłumaczy Helena Bolek.
Dawniej placki ziemniaczane piekło się nie na patelni, tylko bezpośrednio na blasze. A przy jedzeniu popijało kwaśnym mlekiem. Dziś można je jeść z jogurtem naturalnym albo kefirem. Podawanie placków z gulaszem - przynajmniej w Polsce - to zdecydowanie bardziej współczesna, kulinarna propozycja.
Za to za tradycyjny przysmak uchodziły placki ziemniaczane polane śmietaną i posypane cukrem.
- To była pychotka na wsi, zwłaszcza dla dzieci - podkreślają gospodynie.
Nie bez znaczenia dla zdrowotnych walorów tej tradycyjnej potrawy jest dodatek pokrzyw.
- Pokrzywa jest dobra i na włosy, i na paznokcie. Ma właściwości wzmacniające i oczyszczające - zaznacza Janina Węgorek.
Żeby pokrzywa nas nie poparzyła, siekając ją, np. do placków, należy na moment zanurzyć ją w gorącej wodzie - podpowiadają gospodynie z Zagórza.

Przepis na placki ziemniaczane

Potrzebujemy: 1 kg ziemniaków, 2 jajka, łyżkę mąki, pieprz, sól do przyprawienia do smaku, olej do smażenia, garść pokrojonych pokrzyw (wcześniej sparzonych, żeby nie poparzyły).
Ziemniaki ucieramy na tarle, wbijamy jajka, dodajemy mąkę i na końcu pokrzywy. Mieszamy, wyrabiając na jednolitą masę. Smażymy w formie niewielkich, okrągłych placuszków, na bardzo rozgrzanym tłuszczu. Z podanego przepisu wyjdzie nam 10-14 placków.

Wskrzeszaniem znanych przed wiekami na ziemi chrzanowskiej potraw oraz procesem ich rejestracji na liście produktów tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi zajmuje się Lokalna Grupa Działania Partnerstwo na Jurze.