Wycinka drzew: dlaczego las dzieli zamiast łączyć?

Te dwa światy raczej nigdy się nie zrozumieją. Jeden to świat ludzi, którym las daje spokój i wytchnienie, drugi to świat ludzi, którym las daje pieniądze. Jedni idą do lasu wypoczywać, drudzy pracować. Obydwa mają swoje racje i swoje interesy, których bronią. I raz jedni, raz drudzy biorą górę.

W bieżącym numerze tygodnika "Przełom" znów jest interwencja czytelnicza związana z wycinką drzew. Kilka tygodni temu pisaliśmy o mieszkańcach, którzy stanęli w obronie lasu w Libiążu. Tym razem chodzi o drzewa w Puszczy Dulowskiej. 

Rozbieżności w postrzeganiu rzeczywistości i jej opisywaniu przez leśników i nie-leśników są zwykle ogromne. To, co ci pierwsi tłumaczą cięciami pielęgnacyjnymi, dla drugich bywa dewastacją krajobrazu. Trudno nie zauważyć, zresztą takie są też dane, że drzew wycina się obecnie w Polsce dużo więcej niż w poprzednich dekadach. Ludzie to słyszą, widzą i protestują, z różnym skutkiem.

Obejrzałam niedawno dwa filmy (jeden dokumentalny, drugi fabularny) o Simonie Kossak, znanej naukowczyni, która całe dorosłe życie spędziła w Puszczy Białowieskiej, badając tamtejsze zwierzęta. Kochała i te zwierzęta, i puszczę miłością ogromną i bezkompromisową. I ta miłość też miała okazję skonfrontować się z interesami zarządzającego polskimi lasami przedsiębiorstwa państwowego, na bazie którego w latach 90. powstały Lasy Państwowe. 

Przy okazji przytoczę jeden z bardziej znanych cytatów Simony Kossak, który, moim zdaniem, wytycza kierunek, jaki my, ludzie, powinniśmy obrać: „Wreszcie powinniśmy przyjąć do wiadomości, że Ziemia nie jest naszą własnością. My jesteśmy współlokatorami na Ziemi i możemy w sposób nie bardzo kosztowny dla nas samych ograniczyć nasze apetyty i pozwolić tym innym istotom żyć”.

I na koniec jeszcze jeden cytat, już z naszego podwórka, z mojej rozmowy sprzed pięciu lat z Eweliną Boruń, obecnie nadleśniczą Nadleśnictwa Chrzanów. Kiedy zapytałam ją, co by się stało, gdyby zostawić las samemu sobie, bez tych wszystkich zabiegów wykonywanych przez leśników, odpowiedziała: „Las bez ludzi będzie istniał. Na sto procent. Tylko czy człowiek jest w stanie funkcjonować bez lasu? Otóż nie jest w stanie. Bo potrzebny jest papier, musimy na czymś siedzieć, z czegoś budować. Czy jako społeczeństwo jesteśmy w stanie odmówić sobie tego wszystkiego? Czy jesteśmy w stanie zastąpić to materiałami sztucznymi?”

Zostawiam Państwa z tymi pytaniami.