Budowa osiedla Niepodległości w Chrzanowie

Przez rok i dłużej stały surowe skorupy bloków, bez wylewki i pokrycia dachu, instalacji, okitowanych okien, białego montażu, grzejników itd. Tak jak z fabryki domów przyjechały gotowe elementy i zostały złożone do kupy, tak potem bloki stały nawet przez półtora roku - wspominał na łamach "Przełomu" Janusz Kogut z Chrzanowa.

Archiwalne zdjęcie pochodzi ze zbiorów Muzeum w Chrzanowie i – według opisu – zostało wykonane pod koniec lat 70.

Na pierwszym planie fragmenty bloków na osiedlu Północ, patrząc w kierunku Zielonej. Przy tej ulicy znajduje się obecna Szkoła Podstawowa nr 1, której część widzimy na archiwalnej fotografii.

Najciekawszy jest drugi plan, czyli budowane osiedle Niepodległości. Pierwszy blok przy ul. Niepodległości 17 został oddany do użytkowania 31 maja 1982 r.

Z prawej mamy różne budy, gdzie dzisiaj jest prywatny plac targowy i Netto. Pośrodku zdjęcia pusty obszar pod przyszłe II Liceum Ogólnokształcące i klub Pegaz.

Pas drzew, ciągnący się za budowanym osiedlem Niepodległości, wyznacza płynącą tam rzekę Chechło. Z tyłu nie ma jeszcze obecnego szpitala. Jest za to stara lecznica, gdzie dzisiaj znajduje się pasaż handlowy Kasztelania.

[ZT]53955[/ZT]

A tak o osiedlu Niepodległości mówił na łamach „Przełomu” (nr 28 z 17 lipca 2019 r.) Janusz Kogut, wówczas inspektor ds. inwestycji w Powszechnej Spółdzielni Mieszkaniowej w Chrzanowie:

- Najpierw były stawiane bloki przy dzisiejszej ul. Niepodległości, a potem przy Wyszyńskiego. Pierwszy blok, przy Niepodległości 17, został oddany do użytkowania 31 maja 1982 r. Ostatnie, niskie bloki, nr 1 – 3 przy Wyszyńskiego, końcem marca 1986 r.

Zatrudniłem się w Chrzanowskim Przedsiębiorstwie Budowlanym i pracowałem jako majster na budowie, m.in. na osiedlu Trzebińska i Niepodległości. A mieszkam od początku na osiedlu Niepodległości. Wtedy CHPB nie miało mocy przerobowych, jeśli chodzi o wykończenie bloków. Pojawił się projekt pod patronatem Związku Młodzieży Socjalistycznej, w ramach którego po godzinach pracy wytypowani ludzie, tak zwani "potrzebni dla zakładu", mogli sobie przyspieszyć przydział mieszkania, wykonując roboty wykończeniowe. Przez rok i dłużej stały surowe skorupy bloków, bez wylewki i pokrycia dachu, instalacji, okitowanych okien, białego montażu, grzejników itd. Tak jak z fabryki domów przyjechały gotowe elementy i zostały złożone do kupy, tak potem bloki stały nawet przez półtora roku. Trzeba było wszystko zrobić, żeby się wprowadzić. A zamieszkiwali tutaj sami młodzi ludzie z małymi dziećmi. Generalnie - napływowi, w dużej mierze pracujący w CHPB, wcześniej zwerbowani m.in. znad morza i z gór. CHPB zatrudniało jakieś półtora tysiąca osób, kwaterowanych w hotelach, z perspektywą szybkiego dostania mieszkania. Miało czym kusić.