Statystyki wskazują, że co roku w Polsce około 30 dzieci traci życie w swoich domach. W środku Europy, w środku cywilizowanego świata! - mówi dr hab. Małgorzata Michel z Krzeszowic, prof. UJ, zajmująca się pedagogiką resocjalizacyjną, edukacją i terapią dzieci i młodzieży.
Od wielu lat angażuje się w pracę w środowiskach zmarginalizowanych.
W 2023 r. przez ponad miesiąc jeździła na rowerze po Polsce, odwiedzając miejsca uznawane za getta ubóstwa i przestrzenie wykluczone.
- Zanim to zrobiłam, przeprowadzałam badania naukowe, wywiady z osobami pracującymi z dziećmi na ulicach. W międzyczasie jedna z kobiecych organizacji kolarskich w Polsce ogłosiła konkurs na stypendium na wyprawę rowerową. Można było jechać wszędzie: do Indii, do Tajlandii, a ja wymyśliłam, że zostanę w Polsce i na rowerze odwiedzę wszystkie te organizacje pracujące z dziećmi ulicy. Chciałam na własne oczy zobaczyć to, o czym opowiadały mi pracujące tam osoby. W konkursie wzięło udział około 70 osób więc nie wierzyłam, że wygram. Ale udało się. Przygotowania trwały prawie rok. Treningi sprawnościowe, zakup wyposażenia, bo w końcu miałam miesiąc spędzić na rowerze, poza domem i bez pewnego dachu nad głową. Którejś majowej soboty wyruszyłam – opowiada Małgorzata Michel.
Odwiedziła dziesięć miejsc, gdzie ludzie z organizacji pozarządowych pracują z dziećmi na ulicach i podwórkach. W każdym spędzała po kilka dni.
Kiedy opowiadała o tym wielokrotnie słyszała: „Gdzie pani widziała w Polsce dzieci na ulicy? Dzieci ulicy są w Meksyku, są w Brazylii, w Afryce, nie tu.”
- Dlatego pomyślałam, że mój rowerowy projekt będzie pokazywał tę niewidzialną Polskę. To Polska pustostanów, kamienic do rozbiórki, altan działkowych, a także strychów, gdzie naprawdę mieszkają dzieci. Bez ogrzewania w zimie, bez ciepłej wody. W miejscach brudnych, odrapanych, śmierdzących. Zawsze robię zdjęcia, dokumentuję takie sytuacje – podkreśla.
Brak komentarza, Twój może być pierwszy.
Dodaj komentarz