Przełom poleca do przeczytania: To oślepiające, nieobecne światło

Ta historia wydarzyła się naprawdę. Maroko, tajne więzienie. Bohater naszej powieści trafia do niego na długie lata za udział w zamachu na króla.

10 lipca 1971 roku życie Salima zamienia się w piekło. Marokański wojskowy zostaje osadzony w więzieniu po nieudanym zamachu na króla Hassana II. Trafia do więzienia Tazmamart. Jest ono inne od wszystkich i mało komu znane. Brak światła, głodowe porcje jedzenia, które nie pozwalają umrzeć, ale i żyć, zupełne odcięcie od świata.

Bo Salim i jego współtowarzysze mają umierać w ciemnościach i cierpieniu, w ziemnej celi przypominającej grób, ale powoli.

Jednak jemu udaje się przeżyć w tym miejscu 18 lat. Nie zabija go marne jedzenie, choroby, nieustanny smród fekaliów, robactwo czy skorpiony. Nie zabija go nienawiść czy żal, bo się ich wyzbył. Nadziei nie ma, ale przy życiu utrzymują go modlitwa, choć przed aresztowaniem od wiary się oddalił, i literatura. Nie, nie ma czego i jak czytać, ale powieści i wiersze, którymi się nakarmił w normalnym życiu go nie opuszczają. Dzieli się nimi ze współwięźniami, snuje też własne opowieści, dostarcza rozrywki, bo taka jego rola.

Tę dramatyczną historię spisał Tahar Ben Jelloun. To jeden z najbardziej znanych żyjących autorów piszących po francusku. Marokański pisarz studiował filozofię, socjologię i psychiatrię. W 1971 roku wyemigrował do Francji, dwa lata później wydał pierwszą powieść.

W 2004 za "To oślepiające, nieobecne światło" (oryg. Cette aveuglante absence de lumière) Ben Jelloun otrzymał nagrodę Impac (International Impac Dublin Literary Award). W ostatnim kwartale zeszłego roku na polskim rynku ukazało się kolejne, czwarte, wydanie tej powieści.