Alfons Długosz przyszedł na świat w 1902 roku na Trzebionce. Podjął studia malarskie w Państwowej Szkole Przemysłu Artystycznego w Berlinie, a potem na Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie. Po powrocie do Polski na początku lat 20. podjął pracę jako nauczyciel szkół średnich. Uczył m.in. w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Sierszy, gdzie do dziś stoi należący kiedyś do kopalni wielorodzinny dom, w którym mieszkał.

Był nie tylko malarzem, ale też reżyserował przedstawienia w trzebińskim „Sokole". Ściągał tutaj różnych aktorów, m.in. z Teatru Słowackiego w Krakowie, projektował stroje i dekoracje. Sam także występował w tych przedstawieniach.

W Sierszy mieszkał do 1939 roku. Potem się ożenił i pojechał za żoną do Wieliczki. W okresie okupacji organizował podziemne życie kulturalne. Po wojnie będąc nauczycielem rysunków i reklamy i pracował w Liceum Ogólnokształcącym i Handlowym w Wieliczce.

Zwiedzając wielicką kopalnię w 1949 r. obejrzał ją dokładnie. Wiadomość o zamiarze zlikwidowania jej zabytkowych komór kopalni spowodowała, że Alfons Długosz rozpoczął akcję ratowania zabytkowego podziemia. Zgromadzone zabytki dały początek ekspozycji muzealnej, otwartej w 1951 roku w komorze Warszawa. Ostateczne otwarcie stałej ekspozycji (w 14 komorach) Muzeum Żup Krakowskich nastąpiło w 1966 r. Alfons Długosz jako dyrektor i kustosz Muzeum Żup Krakowskich zapoczątkował badania nad historią górnictwa w Polsce, geologią Wieliczki i okolic.

Zmarł w 1975 roku. Jego syn Wojciech także został malarzem.