Podczas uroczystości pracownicy mówili, że wychowankowie, którzy opuścili placówkę, ale mają z nimi kontakt, wspominają ośrodek jako ostoję bezpieczeństwa, gdzie doświadczyli dużo radosnych chwil.

Przykładem jest list pozostawiony przez Marysię.

„Życie każdego człowieka to pisana przez niego historia. Każda z nich będąca jedyną swego rodzaju opowieścią, piękną na swój własny wyjątkowy sposób. Znajomości, przyjaźnie i spędzone razem chwile pomagają w pisaniu naszych historii. Sprawiają, że nasze życie staje się bardziej kolorowe, radosne. Nawet jeśli tylko na krótka chwilę. Ja nie potrafiłam nacieszyć się tymi krótkimi, radosnymi momentami, wiedząc, że nie będą one trwać wiecznie i że za moment wszystko wróci do szarej codzienności. Nie oczekiwałam niczego dobrego, wchodząc do tego ośrodka. Nie potrafiłam wyobrazić sobie tego, że tutaj będzie mi lepiej, bo byłam daleko od rodziny. Teraz nie potrafię wyobrazić sobie życia z daleka od Was, bo - tak jak moi rodzice, bracia i siostry - też jesteście moja rodziną. Najlepszą jaka kiedykolwiek miałam. Wszyscy ludzie, których tu poznałam: wychowankowie, wychowawcy, sprawili, że po raz pierwszy poczułam się doceniona, pokochana. Już nigdy o Was nie zapomnę. Prawdą jest, że nienawidzę pożegnań, ale pożegnania nie muszą być na zawsze, a ja nigdy nie pożegnam się na zawsze, bo nie jestem w stanie Was zostawić. To miejsce jest częścią mnie. Częścią, która już zawsze będzie malowała uśmiech na mojej twarzy. Dom jest tam, gdzie serce twoje, a moje serce chce zostać tutaj. Odchodząc, pozostawiam po sobie kawałek mnie. Mam nadzieję, że to, co po mnie zostanie, sprawi, że w chwilach tęsknoty przypomnicie sobie wszystko, przez co razem przeszliśmy. Moja dusza nadal tu będzie, jak gdybym nigdy nie opuściła tego miejsca. Będę za Wami tęsknic. Mam nadzieję, że życie da Wam szczęście, na które zasługujecie, że podzieli się z Wami miłością, która Wy podzieliliście się ze mną. Kocham Was. Maria".