Dusza człowiek

Z ARCHIWUM TYGODNIKA "PRZEŁOM". Człowiek o wielkim sercu. Człowiek do tańca i do różańca. Dusza człowiek. Tak wspominany jest Stanisław Dusza - samorządowiec i pedagog. Odszedł 19 marca. Miał 66 lat.

Urodził się w 1955 roku. Absolwent Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie. Pracował w szkole budowlanej i górniczej, był długoletnim dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 5 w Chrzanowie. Od lat angażował się w działalność samorządową - pełnił funkcję wiceburmistrza Chrzanowa przez ponad 8 lat, przewodniczył też Radzie Powiatu Chrzanowskiego oraz Radzie Miejskiej Chrzanowa. Założył Stowarzyszenie Wspólnota Gmin Powiatu Chrzanowskiego.

Stanisław Dusza - doświadczony pedagog i samorządowiec, pełniąc wiele ważnych funkcji, miał ogromny wpływ na kształt samorządu - w gminie Chrzanów i powiecie.

Samorządowiec i pedagog, radny powiatowy, sołtys Balina, były wiceburmistrz Chrzanowa, wiceprezes KS Olimp w Balinie.

Zainicjował też współpracę między Chrzanowem a Ivano-Frankivskiem. Można rzec - był ambasadorem przyjaźni polsko-ukraińskiej w mieście i powiecie.

- Na Ukrainie przyjmowano go niczym prezydenta Polski - mówi Tadeusz Kołacz.

Był też działaczem społecznym. Współzałożycielem Klubu Sportowego Olimp.

Stanisław Dusza odszedł, pozostawiając w żałobie żonę Irenę, syna Piotra i córkę Iwonę oraz dwie wnuczki.

Stanisław Dusza to ktoś, o kim zawsze mówiło się - silna osobowość. Ktoś, kto ma swoje zdanie i wyraża je bez owijania w bawełnę. Poznałam go ponad 20 lat temu. Byłam na początku swojej pracy w mediach, gdy ważyły się jego losy jako dyrektora SP nr 5 w Chrzanowie. Wtedy, jako świeżo upieczona dziennikarka, opisywałam jego boje z ówczesnymi, nieprzychylnymi mu władzami, gdy mimo dużego poparcia środowiska nauczycielskiego przestał być dyrektorem chrzanowskiej "piątki". Z czasem, po wyborach i zmianie, która wyniosła go na stanowiska wiceburmistrza Chrzanowa, często dyskutowaliśmy o oświacie na lokalnym poziomie. Wtedy byliśmy już po dwóch stronach barykady - On jako przedstawiciel władzy gminnej, ja jako przedstawicielka mediów. Nie zawsze się zgadzaliśmy w ocenie sytuacji. Pamiętam, że podczas jednego z wywiadów zdenerwowało go jedno z moich pytań. Nazwał mnie wtedy "piranią". Ale niedługo potem się zreflektował. I dodał eufemistyczny przymiotnik - milutka. Nie pamiętam, o co poszło wtedy w gorącej dyskusji, ale pamiętam, że obróciliśmy to w żart. W jego telefonie potem już nie figurowałam pod swoim imieniem i nazwiskiem, ale jako - Pirania Milutka.

To była jedna z jego największych zalet - konflikt, kryzysową sytuację czy zwykłą sprzeczkę - umiał obrócić w żart. Rozładować emocje.

Ostatni raz rozmawiałam ze Stanisławem Duszą trzy, może cztery tygodnie przed 19 marca. Nie wiedział, że zmieniłam numer telefonu. - O, to muszę Milutką Piranię zapisać pod nowym numerem - powiedział wtedy. Nie wiem, czy to zrobił. Niestety, już nie dowiem się, czy dzwoniąc, usłyszałabym znów w słuchawce - Witam Milutką Piranię. Co słychać?

 

Archiwum Przełomu nr 12/2021