Panie doktorze! Sto lat!

Z ARCHIWUM TYGODNIKA „PRZEŁOM". Pacjentów doktora Eugeniusza Maliszczaka można liczyć w tysiącach. Ponad 40 lat spędził w zawodzie i nadal pracuje, choć ma prawie 90 lat.

Eugeniusz Maliszczak całe zawodowe życie związany był z Trzebinią lub Chrzanowem, mimo że mieszka w Krakowie. Tu zaczynał karierę zawodową i tu pracuje do dziś.

Choć nikt w jego rodzinie nie był medykiem, on zdecydował się pójść właśnie w tę stronę. W 1953 r. skończył studia. Był związany z pismem „Po prostu” co sprawiło, że stał się wrogiem władz.

- Wszystko się jednak ułożyło. Miałem kolegę z roku. Z Chrzanowa. Był dentystą. Dowiedział się, że potrzebują lekarza w pogotowiu, więc się nie wahałem. Pracowałem tam wiele lat. Świetnie pamiętam starą gwardię: doktor Irenę Irlikową, Jacka Skinderowicza, Jurka Macka – wylicza Eugeniusz Maliszczak.

Później został kierownikiem przychodni zakładowej „Gumowni” i Zakładów Tłuszczowych. Pracował również w przychodni przy rafinerii. Miał nawet półroczny epizod pracy we Francji, ale wolał wrócić do kraju.

Jako specjalista z zakresu medycyny pracy oraz rehabilitacji nigdy nie mógł narzekać na brak pacjentów. Nadal jest uśmiechnięty, wesoły, nie narzeka.

- Wiek biologiczny i wiek z kalendarza to nie to samo! Nie zawsze się zgadzają! - śmieje się lekarz.

Podkreśla, że najważniejsze w życiu jest otaczać się dobrymi ludźmi, a unikać toksycznych. Często chodzi na spacery, pływa i pije wino. Uwielbia książki historyczne, zwłaszcza z okresu panowania cara Mikołaja II. Zna się na rzeczy i sypie historycznymi faktami jak z rękawa. Pisze także fraszki i wiersze. Pokaźna ich kolekcja powstała na starych receptach. Eugeniusz Maliszczak wymyśla je często w pracy.

Czy nie myśli o odpoczynku?

- Jeśli kocha się swoją pracę, to pracuje do końca – mówi doktor Maliszczak.

Z okazji jego urodzin znajomi i przyjaciele postanowili złożyć mu życzenia. Były kwiaty i tort. Było „100 lat!”

__________________________________

Jeden z wierszy Eugeniusza Maliszczaka

Rzeka

Życie jest jak modra rzeka

Płynąc do morza stale nam ucieka

Z cicho szumiącego strumyka

Do swojej siostry rzeki umyka

By potem razem jak poranna zorza

Wpaść w ramiona ukochanego morza

Archiwum Przełomu nr 25/2024