Perspektywa wierzyciela i PIT/WZ

W ramach ustawy o PIT, ulgę na złe długi opisują dwa podstawowe przepisy: art. 26i i 52w. Zgodnie z art. 26i - podstawa obliczenia podatku może zostać odpowiednio zmniejszona o wartość zaliczanej do przychodów należności (o zapłatę świadczenia pieniężnego), w określonych przypadkach. Ukazuje to pierwszą zasadę, że wierzyciel jako pokrzywdzony ma prawo, ale nie obowiązek, dokonania odpowiedniego rozliczenia. Korzystanie z tego rodzaju pomocy jest więc dobrowolne i fakultatywne, i występuje wyłącznie wtedy, gdy wierzyciel wykaże ulgę na złe długi w odpowiedniej deklaracji. Podstawowym dokumentem, który będzie mu służył, będzie załącznik PIT/WZ.

Wyciąg z przepisów
art. 26i ustawa o PIT
Podstawa obliczenia podatku ustalona zgodnie z art. 26 ust. 1, art. 30c ust. 2 lub art. 30ca ust. 3 oraz po uprzednim odliczeniu kwot określonych w art. 26e [...]:
może być zmniejszona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Perspektywa i obowiązki dłużnika

Ustawodawca zupełnie inaczej podchodzi do dłużników. Zgodnie z regulacjami dotyczącymi dłużników, w przypadku niezapłacenia zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego i nieuregulowanie go w terminie 90 dni od upływu terminu zapłaty określonego na fakturze, rachunku lub w umowie - dłużnik ma obowiązek zwiększyć o zaliczaną do kosztów wartość tego zobowiązania podstawę obliczenia podatku. Oznacza to, że z perspektywy dłużnika podwyższenie podstawy opodatkowania jest obowiązkowe.

Wyciąg z przepisów
Art. 26i ustawa o PIT
Podstawa obliczenia podatku ustalona zgodnie z art. 26 ust. 1, art. 30c ust. 2 lub art. 30ca ust. 3 oraz po uprzednim odliczeniu kwot określonych w art. 26e [...]:
podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.