Swojski chleb nie pleśnieje, nie kruszy się i można go jeść cały tydzień, bo ciągle jest świeży – zachęca Józefa Wiśniowska z Gromca.
Kiedyś na wsi chleba nikt nie kupował. Gospodynie piekły kilka bochenków, które starczały na długo. Teraz to rzadkość, specjał, którego można spróbować co najwyżej na dożynkach. Choć i to nie zawsze, bo niektóre koła gospodyń zamawiają już bochenki w piekarniach.
Jednak Józefa Wiśniowska zawsze piecze chleb na dożynki. I nie tylko na tę okazję. Także dla wnuków i dzieci, które dzięki niej znają prawdziwy smak swojskiej kromki.
- Do serwatki dolewam wody oraz dodaję drożdży. Masę rozrabiam i zostawiam na noc do zakwaszenia. Garnek nakrywam ręcznikiem. Rano dosypuję mąki i wyrabiam ciasto rękami. Tak, by było w nim jak najwięcej powietrza. I znowu czekam, aż wyrośnie. W międzyczasie rozpalam drewno w piecu chlebowym. Ogień musi się wyżarzyć do końca. Kiedy zostaje już tylko żar, ciasto kładę do formy, którą wcześniej smaruję margaryną. Ciasto zostawiam na piecu. Kiedy już podniesie się nad brzegi formy, przeżegnam się na dobre pieczenie i kładę do pieca na półtorej godziny. W tym czasie pachnie w całym domu! Swojskie wypieki to nie to samo, co chleb sklepowy, chemicznie spulchniony – opowiada gospodyni.
Pieczenia chleba nauczyła ją matka. Teraz powtarza za nią, że ciasto trzeba umieć zrobić. Nie może być przecież zbyt „wolnawe”, tylko tęższe. Najważniejsze jednak są składniki: masło z mleka prosto od krowy (trzeba dodać odrobinę „dla lepszego smaku”) i mąka żytnia z chrzanowskiego młyna.
- Ciężkie to zajęcie, trzeba się trochę namachać. Szczególnie, kiedy piecze się na większe uroczystości. Na tegoroczne dożynki w Żarkach piekłyśmy sześć bochenków. Ale trud wynagradzają ci, którzy chwalą potem smak naszego chleba – przyznaje.

Składniki
na trzy bochenki
chleba:
2 litry serwatki
1 litr wody
10 dag drożdży
2 kg mąki żytniej
3 kg mąki pszennej