Historia to szekspirowska. X wiek. Król wikingów Aurvandil wraca z wyprawy po łupy i niewolników. Został ciężko ranny. Czuje, że zbliża się jego kres. Władzę pragnie przekazać 12- letniemu Amlethowi. Dzień po powrocie zostaje jednak zdradziecko zamordowany przez swojego brata Heimira. Amleth cudem ratuje życie. Ucieka na Ruś i poprzysięga zemstę. Lata później Amleth to morderca i opętany żądzą krwi wojownik, który jako niewolnik dostaje się do włości Heimira. Cele wciąż ma te same - zabić wuja, uratować matkę, pomścić ojca.
Zaledwie 38-letni Robert Eggers opowiada swój film, korzystając z języka horroru gore, filmu fantasy, ale też z celtyckich wierzeń i mitów. I to właśnie ta symboliczna warstwa rozpostarta pomiędzy jawą a snem, rzeczywistością a mitem, halucynacją a wyobrażeniem czyni z „Wikinga" film wyjątkowy. Amleth tylko po części działa sam. Bardziej wydaje się sterowany siłą przeznaczenia i zapisanego przez boginie losu. Nawet miłość, którą spotyka po drodze, nie ustrzeże go przed pragnieniem osiągnięcia Valhalli - krainy śmierci, w której odpoczywają najodważniejsi wojownicy.