Znikają właśnie resztki chrzanowskiego szpitala im. Józefa Piłsudskiego. Ukończony w 1933 roku główny budynek i kolejne, dobudowane później, dobrze służyły przez kilkadziesiąt lat mieszkańcom powiatu. Jubileusz osiemdziesięciolecia chrzanowskiego szpitala przypadający w przyszłym roku będzie świętowany już tylko w nowym obiekcie.

Plany zbudowania szpitala w Chrzanowie pojawiały się już przed wybuchem I wojny światowej, ale ich realizacja stała się możliwa dopiero w dwudziestoleciu międzywojennym. Prace rozpoczęto w 1929 roku na ośmiomorgowej parceli. Autorem projekt był Stanisław Oszacki, który zaplanował obiekt składający się z pawilonu administracyjnego, dwóch pawilonów chirurgii, dwóch pawilonów chorób wewnętrznych, pawilonu chorób zakaźnych, kuchni, pralni i kaplicy przedpogrzebowej. Jak podaje Jan Pęckowski w monografii Chrzanowa, wszystkie te budynki mogły być połączone przejściami podziemnymi lub nadziemnymi. Ambitny projekt trzeba było nieco okroić i w najpierw zbudowano główny budynek mający pomieścić oddział chirurgiczny oraz chorób wewnętrznych i położnictwa.

Zaprojektowane zostały 83 pomieszczenia. Pieniądze na budowę pochodziły z powiatu i kasy chorych.
Główny budynek chrzanowskiego szpitala był gotowy w 1933 roku. Według opisu Pęckowskiego, urządzono w nim wtedy w suterenach izbę przyjęć, kuchnię, magazyny i łazienki dla personelu. Na parterze znalazło się położnictwo, gabinet rentgenowski, lampy kwarcowe, okulistyka, stomatologia oraz sala obserwacyjna. Na pierwszym pietrze były dwie sale operacyjne, pomieszczenia dla lekarzy, gipsownia i 12 sal dla chorych. Na drugim piętrze umieszczono sale dla chorych, a na trzecim również sale dla chorych i lokale administracyjne oraz mieszkania dla lekarzy. Komunikację zapewniały trzy klatki schodowe i winda jeżdżąca z suteren aż na wieńczący budynek taras.
Za szpital na 150 łóżek zapłacono 1,8 mln zł, z czego prawie milion kosztowało wyposażenie. W czasie uroczystości otwarcia przybyli mogli zobaczyć tablicę pamiątkową, na której umieszczono tekst: ,,Szpital im. Józefa Piłsudskiego zbudowano w latach 1929-1933 dla uczczenia Niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej kiedy był Prezydentem Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki, Pierwszym Marszałkiem Polski Józef Piłsudski, Prezesem Rady Ministrów Alexander Prystor, Ministrem spraw wewn. Bronisław Pieracki, Ministrem opieki społecznej Dr. Stefan Hubicki, Wojewodą krakowskim Dr. Mikołaj Kwaśniewski, komisarzem związku kas chorych doc. Dr. Wilhelm Czarnocki. Żywy ten pomnik powstał drogą współpracy Samorządu powiatowego i samorządów miejskich powiatu chrzanowskiego wspólnie z Kasą chorych w Chrzanowie. Komitet stanowili Dr. Mieczysław Łecki starosta powiatu chrzanowskiego, Roman Loteczka dyrektor Kasy chorych, jako przewodniczący, oraz członkowie: Dr. Józef Batko, Feliks Bartosik, Mikołaj Bytomski, Adam Cieślikowski, Dr. Tom. Dąbrowski, Jan Grzelewski, Pinkus Seifman, Dr. Kazim. Woynarowski, Stef. Katański, Inż. Zdzisław Krudzielski, Wacław Raczkowski, Franc. Racek, Adam Sapieha. Kierownictwo budowy sprawował architekt Stan. Oszacki, budowę wykonał architekt Leon Willman”.

W czasie II wojny światowej szpital przeszedł pod zarząd niemiecki. W marcu 1945 roku, kilka tygodni po wyzwoleniu Chrzanowa działał już normalnie pod polskim kierownictwem. Miał wtedy 210 łóżek na oddziałach: chirurgicznym, wewnętrznym i ginekologicznym, a o chorych troszczyło się czterech zatrudnionych tam lekarzy. W pierwszych powojennych latach wśród pacjentów dominowały ofiary niewypałów. Było ich nawet 5 dziennie. W tym czasie lecznica służyła społeczeństwu z nowym już imieniem. Marszałka Piłsudskiego zastąpił Prezydent Bierut. W 1950 roku zakończyła się nadbudowa oddziału gruźliczego w II pawilonie szpitala. Wtedy także otwarty został oddział dziecięcy, a placówka zyskała 160 miejsc.

W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku planowano już budowę nowego szpitala, choć stary miał do dyspozycji blisko czterysta łóżek. W 1977 roku oddano do użytku hotel dla pielęgniarek zbudowany już z myślą o nowym obiekcie. Dwa lata później budowano już pawilony nowego szpitala. Kiedy nowy obiekt już funkcjonował stary szpital ciągle jeszcze stał. Jego upadek zaczął się po roku 2000, obecnie najważniejszą po nim pamiątką jest nazwa ulicy Szpitalnej.
(l)
Przełom nr 3 (1024) 18.1.2012