Dopiero kilkadziesiąt lat później zbadano mikroskopem elektronowym azbest i wtedy okazało się, że jest rakotwórczy i trzeba się go szybko pozbyć.

Zanim stwierdzono, że nie jest to idealny materiał do pokrywania dachów, z fabryki w Trzebini poszło w świat kilkadziesiąt milionów metrów kwadratowych płyt azbestowych. Ich produkcja trwała prawie do końca ubiegłego wieku. Na terenie Polski większe ilości wyrobów azbestowych powstawały tylko w Lublinie, ale technologia wytwarzania była w obu zakładach jednakowa. Płytki z mieszaniny azbestu i cementu całe lata doskonale się sprzedawały, a w czasach PRL-u więcej problemów było z jego nabyciem niż obecnie z pozbyciem się.

Pamiątką po dobrych czasach eternitu jest karta korespondencyjna z Górki. Wydana została pod koniec lat trzydziestych XX wieku, ale użyto jej w sierpniu 1940 roku. Wtedy nadal uważano, że eternit to światowa marka...
(LS)
Przełom nr 44 (1319) 8.11.2017