Współczesna liberalna polityka odwiedzin w szpitalach była nie do przyjęcia w przedwojennych lecznicach. Stale obawiano się wybuchu epidemii, która mogła zdziesiątkować powiat. W drugiej połowie XIX wieku i w okresie I wojny światowej zarazy pojawiały się często. Choćby takie jak epidemia grypy hiszpanki, która zabiła ogromne ilości ludzi w 1918 roku.

Nie tylko pamięć o tamtej tragedii, ale także świadomość poziomu higieny w społeczeństwie kazała lekarzom zamykać drzwi szpitala przed odwiedzającymi chorych. Przed wojną rodziny i przyjaciół pacjentów wpuszczano dwa razy w tygodniu, na parę popołudniowych godzin. W pierwszych latach istnienia szpital miał około 250 łóżek, więc potencjalnie przynajmniej takiej liczy odwiedzających można było się spodziewać. Goście nie kręcili się jednak po wszystkich pawilonach. W miarę możliwości ograniczano się do spotkania na szpitalnych korytarzach. Latem idealne były ławki na zewnątrz.

Odwiedzający nie przesiadywali zbyt długo, pozostawiali chorym jakiś smakołyki kupione w sklepie obok szpitala i karnie go opuszczali o wyznaczonej godzinie. Zwyczaj tłumnych i głośnych odwiedzin w dowolnym czasie rozpowszechnił się dopiero pod koniec ubiegłego wieku.

Prezentowana poniżej emaliowana tablica o wymiarach 40 x 30 cm była w latach trzydziestych ubiegłego wieku umieszczona na dyżurce przy szpitalnej bramie. Zdjęto ją w czasie okupacji, a po wyzwoleniu już nie nadawała się do powieszenia. Nie dlatego, że zmieniły się godziny wizyt, tylko ze względu na nowego patrona. Po 1945 roku odwiedzających chrzanowski szpital witał już jako opiekun prezydent Bolesław Bierut.
(LS)
Przełom nr 16 (1240) 20.4.2016