Tego rodzaju umowę reguluje kodeks cywilny. Podlega ona także przepisom ustawy o kredycie konsumenckim. Z kolei umowa o kredyt podlega przepisom ustawy Prawo bankowe i ustawy o kredycie konsumenckim. Umowa pożyczki w rozumieniu kodeksu cywilnego może zostać zawarta ustnie, natomiast zgodnie z treścią art. 720. § 2. kodeksu cywilnego, jeśli wartość pożyczki przekracza 500 zł, powinna być zawarta pisemnie.

Przy zawieraniu umowy pożyczki należy zwrócić uwagę na:
podmiot, z którym konsument zawiera umowę. A konkretnie, czy jest to osoba fizyczna, czy też osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą lub osoba prawna (spółka). Jeżeli stroną umowy jest osoba fizyczna, nieprowadząca działalności gospodarczej, konsument nie będzie objęty ochroną wynikającą z ustawy o kredycie konsumenckim;
czy umowa przewiduje zapłatę wynagrodzenia za udzielenie pożyczki przed wypłatą środków finansowych. W wielu przypadkach parabanki pobierają od konsumenta wynagrodzenie za cały okres kredytowania lub opłaty przygotowawcze, po czym nie dochodzi do wypłaty pożyczki;
czy umowa, którą podpisuje konsument, jest umową przedwstępną. Pomimo tego konsument korzysta z ochrony przewidzianej ustawą o kredycie konsumenckim;
czy umowa przewiduje zabezpieczenia kredytu, które konsument jest w stanie spełnić;
czy przewiduje inne wysokie opłaty, na przykład za wizyty przedstawiciela firmy w domu; jeśli konsument znajduje się w trudnej sytuacji finansowej, nie powinien decydować się na tego rodzaju zobowiązania, ponieważ może wpaść w pętlę zadłużenia (ponieważ nie radzi sobie ze spłatą zadłużenia, zaciąga kolejne pożyczki, aby w ten sposób uzyskanymi środkami pokryć poprzednie zobowiązania - kolejne pożyczki jednak również trzeba spłacić i w ten sposób zadłużenie stale rośnie),
czy zawiera wszystkie informacje o kosztach pożyczki.
(AJ)
Przełom nr 2 (1226) 13.1.2016